Over gewicht en het proces van vasthouden en loslaten

Vorige maand had ik het geluk een week in Curacao te mogen vertoeven.
Het werd een week om nooit meer te vergeten ,in vele opzichten.
Wat ik daar ,onder andere, zo fantastisch vond was dat de vrouwen daar allemaal trots leken te zijn op hun lichaam ,welke maat ze dan ook hadden.
Ik zag de mooiste en volste curves gehuld in sexy bikini's en badpakken.
Niemand leek zich te generen integendeel, alles mocht gezien worden.
En het duurde dan ook niet lang of ik waande mijzelf ook een Godess , wat was dat een fijn gevoel!

Terug in ons land nam ik me voor om dit gevoel te behouden maar helaas glipte het als zand door mijn vingers. Om me heen zag ik vrouwen vermageren want immers de zomer was in volle aantocht en de ene na de andere ging letten op haar voeding en werd hiervoor beloond dmv krimpende kledingmaten.

Ondertussen begon er een onaangenaam gevoel zich van mij meester te maken.
Ik, die dacht mijn vollere lijf ondertussen al wel geaccepteerd te hebben ging plots weer twijfelen en kritisch kijken naar mijzelf. Dit gevoel werd nog eens versterkt doordat ik een uitgebreide bloedafname moest ondergaan vanwege wat opkomende hormonenshizzle.
Een klein stemmetje in mij  begon zich stiekem af  te vragen of deze specialist misschien wel kon vinden wat anderen eerder niet konden. 

Immers had ik al zolang zoveel gedaan om tot minder gewicht te komen met weinig tot geen resultaat . Het dieten heb ik op een gegeven moment afgezworen wegens een opkomende problematiek rond eten.
Echter sinds September vorig jaar heb ik een groot aantal zaken verbannen uit mijn voedingspatroon wegens een vermoeden van gluten en lactose intolerantie. 
(Dit is een levenstijl en minder een dieet, het levert me zeker veel minder buikpijn op.)
Dat betekent geen brood, geen pasta, geen aardappelen, geen room, vet en ook geen chips, taart en koeken.

Af en toe gaf ik toe aan mijn guilty pleasure zijnde Hollandse drop maar ook daar ben ik wat van afgestapt gezien mijn tanden er van uit lijken te vallen ( ander verhaal).
Daarnaast ben ik nog veel langer bezig met momenten van vasten. Dat wil zeggen na 20h savonds niets eten tot minimaal 12h smiddags de volgende dag. Al deze dingen deed ik consequent en ja er ging wel een paar kilo af maar oh zo minimaal. Ook ben ik wat meer beginnen sporten.

Dus hoopte het stemmetje dat de bloedafname zou uitwijzen wat de reden was van het hardnekkige vasthouden.
Niet dus! ...Niet dat er niks aan de hand is met mijn bloed maar hetgeen er uit mijn bloed kwam was niet direct gelinkt aan de oorzaak van het gewicht vasthouden. 

Misschien kon ik even wat letten op mijn voeding werd er gevraagd? Ik viel bijna acherover en gaf ook terug dat ik echt niet meer zou weten wat ik nu nog zou kunnen doen.
Dit begreep de ( ontzettend begripvolle) arts en deze gaf me ( naast voedingsupplementen en andere zaken ) een heel bijzonder advies mee. Namelijk, ga eens intuitief aan de slag en leer opnieuw te genieten van voeding en sta stil bij wat goed voor je voelt . 

Normaal gezien zou ik er niet zoveel mee kunnen maar nu resoneerde dit  wel heel hard in mijn systeem. Ik geniet immers niet meer van voeding en ben op dit moment teveel gericht op de buitenwereld, de verwachtingen van de maatschappij en hoe anderen eruit zien en hoe slank zijn het ideaal is ipv te vertrouwen op en te leven naar mijn intuitie . Vermoedelijk zit het grootste deel van mijn gewicht vasthouden in stress, prikkels van buitenaf en het effect daarvan op mijn lichaam naast een darmprobleem ( wat overigens gezien wordt als ons tweede brein dus ja).

Dus ik ga gewoon verder met gezond eten en bewegen maar dit keer bewuster door meer in te voelen op dat wat mijn lichaam nodig heeft op alle vlakken. En ik denk terug aan Curacao en neem dat beeld mee door opnieuw te zien wat ik mooi  en fijn vind aan mijzelf en de focus op dat wat me ( nu ) niet lukt wat los te laten. Het is een proces waarin ik soms mijzelf helemaal lijk te kunnen omarmen en waar op andere  momenten dit zo moeilijk en haast onmogelijk lijkt .

Toch wil ik leven naar mijn waarde en die waarde zegt dat zelfacceptatie en dankbaarheid de sleutel is tot werkelijk geluk! Dus met vallen en opstaan, maar ik kom er wel! 

Doe je mee?