In mijn blootje

Ken je het? Het continue gevecht met je lichaamsbeeld en het steeds streven naar beter, mooier, strakker, dunner, dikker? Denk dat vele vrouwen hier wel mee te maken krijgen en dat social media niet helpend is. Maarre... zullen we het ff allemaal doorbreken en kijken naar wat (voor nu) verborgen schoonheid er in ons allen aanwezig is!

Zelf heb ik heel lang geworsteld met mijn lijf. Als jong meisje vond ik mijzelf te groot en te dun.Ondanks alle dik besmeerde boterhammen met pindakaas, snoepjes en Franse kazen.Nooit droeg ik een korte broek want dan voelde ik me net een sprinkhaan en strakke kleren waren helemaal uit den boze. Vriendinnetjes hebben mij benijd om alles wat ik kon eten maar ik vond er niks aan. Wilde alleen graag een klein beetje dikker zijn.

'Be careful what u wish for 'want na 3 bevallingen was ik nog steeds groot maar dit keer niet alleen in de lengte maar ook in de breedte dus van (te) dun was geen sprake meer. En daar was ik dus ook niet blij mee dus volgde de omgekeerde beweging. Geen boterhammen meer, intensief sporten, alle soorten diëten die je maar kan bedenken tot zelfs onderzoeken bij de endocrinoloog, tevergeefs.

Ik bespaar je maar even de vermoeiende details van huilbuien in de paskamer, tornado's van kleding door de kamer vlak voor het uitgaan en humeurigheid bij aanvang van elk nieuw dieet. Je kan je er vast wel iets bij voorstellen.

Een paar jaar geleden kwam ik eindelijk tot een soort van besef dat dit het is en dat het niet gaat veranderen. Ik zag foto's van vroeger en bedacht me dat ik nooit echt tevreden ben geweest en ik wilde niet over tien jaar opnieuw terugkijken en denken 'oh, ik zag er best goed uit, wat jammer dat ik dat niet zag'. Dit is mijn lichaam nu, hier moet ik mee verder en ruimte maken voor koestering en mildheid. Ook wilde ik mijn dochter graag opvoeden tot een zelfbewuste vrouw met een flinke portie eigenliefde dus ja dan moet ik dat wel voorleven want kinderen leren het meeste van wat een ouder doet i.p.v. wat deze zegt.

Dus, ik ging voor 'body positivity 'en acceptatie. Nou, in kleding ging dat best goed. Door mijn eerdere opleiding als styliste weet ik me aardig te kleden MAAR in mijn blootje was dat dan toch wel weer wat anders. Liever het licht uit in de slaapkamer, als je begrijpt wat ik bedoel.

Tijdens een gezellig gesprekje met mijn schoonzusje ging het over boudoirfoto's. Dit inspireerde me en ik voelde me sterk gemotiveerd. Dit was dé oplossing. Ik zou een paar sexy foto's laten maken en hopla 'zelfacceptatie' zou dan voor de deur staan. Dat ik niet zo van de foto's ben en poseren al helemaal niks vindt vergat ik gemakshalve even. 

Zogezegd zo gedaan. Op een vrijdagmiddag voordat ik met mijn man een weekendje weg zou gaan werd ik verwacht bij de fotografe. Ik werd hartelijk ontvangen met een heerlijk kopje thee in een warme aangename ruimte met pasteltinten aan de muren en een jonge visagiste die alle tijd nam om mij te transformeren d.m.v. mooie make up en een weelderige haardos waar voor de gelegenheid krullen in waren gezet.

So far so good. En toe begon het.

De fotografe, zelf een prachtige curvy vrouw, deed haar uiterste best om mij op mijn gemak te stellen door met complimenten te strooien. Ze stelde allerlei poses voor en gaf tips en tricks om zo flatterend mogelijk op de foto te staan. Na een paar uur was de sessie voorbij en het enige wat ik voelde was opluchting. De taak zat erop en ik kon lekker een weekendje weg. Op dat moment realiseerde ik me niet dat dit mogelijks niet helemaal was wat ik diende te voelen.

S 'avonds lag ik op bed in een hotelkamer in Aken en merkte dat mijn spieren pijnlijk aanvoelden en onderzocht waar dat vandaan kwam, ik had per slot van rekening toch niet gesport. Na enige reflectie werd het me duidelijk. Ik was zo bezig geweest met de instructies tijdens de shoot dat ik mijn spieren verkrampte en volledig in mijn hoofd was gebleven. Eigenlijk was ik dus heel de shoot bezig om zo slank mogelijk op de foto te staan, tot zover zelfacceptatie dan he!

Paar weken later kwamen de foto's binnen en in de eerste instantie kon ik wel huilen. (Oké, misschien deed ik dat ook wel een beetje). Je zag namelijk heel goed aan mijn gezicht dat ik aan heel het poseren geen bal aan vond. Mijn man werd ook niet bepaald wild toen hij de plaatjes zag wegens onnatuurlijk en te geforceerd.                                                                                                                                                    

Slik ...

Gelukkig had de fotografe al gezegd dat je soms moet wennen aan foto's en dat je deze steeds opnieuw moet bekijken om het gewoon te worden. Temeer omdat er niks gefotoshopt werd en dus cellulitis en rolletjes toch aardig te zien waren.

Nu een aantal weken later kan ik zeggen dat ze gelijk had. Ook kan ik zien dat er mooie beelden tussen zitten en heeft het wel degelijk iets gedaan met mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld. Ik durf zelfs een foto te posten van mijn niet zo perfecte maar wel mooie, met sproetjes bezaaide, rug.

Dus ondanks dat poseren niet mijn ding is en ik ook niet snel opnieuw zou kiezen voor zoiets, heeft het wel het effect wat ik zocht. Alleen op een totaal andere manier dan verwacht.

Ik heb leren kijken naar mijn lichaam want wist je dat hoe langer je ernaar kijkt hoe minder dat je weerstand wordt en hoe meer je ook de mooie stukken ziet. Echt waar, probeer het maar!

Weet je, niemand staat elke dag voor de spiegel te blinken (of ja sommigen wel maar daar hebben we dan een naam voor) maar elk stukje meer van je lichaam wat je weet te accepteren en te omarmen geeft een beetje meer ruimte in je hoofd en in je hart!

Voor mij is het een missie om dit proces te begeleiden voor elke vrouw in alle soorten en maten.Vanuit mijn eigen ervaring (overgoten door een sausje van kunde en kennis) weet ik wat het betekent wanneer je jezelf accepteert en wat een immens ruimte dit kan geven en dat gun ik iedereen.

Op naar meer liefde voor ons goddelijk vrouwenlijf!

Liefs