Loslaten... Hét thema van 2017 voor mij.

Laat los, loslaten, het wordt te pas en te onpas geroepen. Eerlijk, ik word er soms moe van hoe vaak we dit zeggen tegen elkaar zonder enige betekenis of diepgang. Als je dan je leven en je focus dan spendeert aan loslaten (Ik MOET loslaten), dan kom je nog bedrogen uit ook want het is namelijk pas hélemaal op het einde van het proces dat het gebeurt en je hoeft er niks voor te doen. Het gebeurt gewoon. Pas door het besef en inzicht wat er onderhuids speelt in jouw systeem, kan er iets veranderen en in beweging komen.

Zo startte ik dit jaar met een hogeschool opleiding. Met als ambitie om toch maar dat extra papiertje binnen te halen, niet de beste motivatie (zo bleek). Vanaf dag 1 werd ik getriggerd. Ik irriteerde me aan het schoolse systeem, aan de theorie die naar mijn inziens totaal niet is afgestemd op de praktijk en realiteit en aan de oppervlakkigheid die ik met lede ogen moest aanschouwen. Reflectie , kijken naar jezelf en uit je eigen referentiekader durven en kunnen gaan , dat werd pas aangeleerd in het derde jaar. Gillend gek werd ik daar maar ik ging door want ik moest en zou opnieuw in het hulpverlenersvak stappen en daar had ik dat papiertje voor nodig. En bovendien, irritatie zegt veel over jezelf bedacht ik me en ik ging gestaag door.

Tot die ene dag dat ik op het perron stond en er drie treinen afgeschaft waren, ik ontzettend moe was en het stervens koud had. Toen sprak er, in mijn hoofd, voorzichtig een klein maar kordaat stemmetje dat me vroeg; "waar ben jij in godsnaam mee bezig? Voor wie, voor wat en wanneer ga jij je toegeven dat jij niet terug kan naar de hulpverlening, tenminste niet diegene die je voor ogen hebt. En NIET omdat je het niet kan, Mulder. Jouw waarden en normen liggen anders. Jij gelooft in zelfredzaamheid stimuleren, capaciteiten ontdekken en benutten, in open en directe communicatie. Je gelooft niet in aanklampend werken en tevreden zijn met een minimum aan resultaat. Stop met je aan te passen!"

Die dag besloot ik te stoppen met de opleiding en dat veranderde immens veel.

Immers hetgeen ik al die tijd, onbewust, had vastgehouden liet ik los, dat zorgde voor een storm aan emoties maar het gekke is het verloste me bijna direct van mijn eeuwige bewijs en prestatiedrang, dat papiertje werd ineens onbelangrijk want immers daar ging het (in mijn onbewuste) niet over. Het ging over onverwerkte emoties en tegen beter weten vasthouden aan het bekende.

In die periode vroeg een dierbare collega en vriendin aan mij waar ik precies erkenning voor zocht, voor wat ik gedaan heb in het verleden of voor het coach en counseling werk wat ik nu doe want daar kreeg ik toch voldoende erkenning voor.

Ja! Daar zat het. Ik heb zo vastgehouden aan mijzelf als hulpverlener dat ik niet kon zien of voelen dat je evengoed 'hulp'verleent in het werk wat ik nu doe en mogelijks nog effectiever.

En nu, nu staat alles op losse schroeven, is opeens alles mogelijk en ben ik bereid om nog veel spannende keuzes te maken en ja tuurlijk vind ik dat ook eng en voel ik me soms verdrietig maar bovenal merk ik op dat hoe meer ik mijn toekomst open laat en niet vasthoud aan zekerheden, hoe dichter ik bij mijzelf kom en dat werd hoog tijd.

Dus mijn boodschap is niet loslaten maar leer jezelf goed kennen en spring, maak fouten , keuzes, kortom ga in actie zodat je kunt ondervinden wat je nodig hebt en vooral wat je niet meer nodig hebt en dan volgt het loslaten vanzelf.